Historia szkoły

Dnia 18 stycznia 1899 r. odbyła się rozprawa konkurencyjna w sprawie przekształcenia jedno – klasowej szkoły na dwuklasową pod przewodnictwem Inspektora Władysława Pietrzyckiego z udziałem delegatów gminy Tomasza Żydka, Jana Farego, Kaspra Mrzygłoda, członków Rady Szkolnej Miejscowej Ks. Kanonika Wawrzyńca Jolaka i dra Jana Malca. Tego dnia postanowiono przekształcić placówkę z jedno ciągowej na dwu ciągową i w tej sprawie wystąpić do organów nadzoru pedagogicznego o wydanie stosownej decyzji.

Orzeczeniem 1. 3164 z 29 marca 1899 r. c. k. Rada Szkolna Krajowa przekształciła jednoklasową szkołę w Targanicach na dwuklasową. 1 września tegoż roku nauka rozpoczęła się w ośmiu oddziałach przy mniejszej ilości dzieci w klasach. Po tym fakcie Stanisław Michał Kochaj złożył przysięgę kierownika w dniu 22. grudnia 1899 r. na ręce Starosty Gepperta i został pierwszą w historii osobą kierującą Szkołą Ludową w Targanicach. Sprawował urząd do 11 lutego 1906 r. Następnie kierowanie szkołą przejął Julian Tomaszewski i w trzecim roku jego pracy postanowiono pozbyć się problemu finansowego związanego z wynajmowaniem dodatkowych sal lekcyjnych. W czerwcu 1909 r. Rada Gminy postanowiła wybudować piętro i w tym zamiarze okazała się niezwykle wytrwała. Wezwano komisję c. k. Starostwa z ks. inspektorem Stanisławem Karbowskim na czele, który nie szczędził gminie światłych rad i wskazówek, celem pokonania piętrzących się trudności. W przeciągu kilku dni sporządzono plany i kosztorys, i z końcem lipca fundu – szami gminnymi rozpoczęto przebudowę obiektu, mimo protestów właścicielki obszarów dworskich. Proponowała ona w zamian za świadczenia finansowe na rzecz szkoły przekazanie starej karczmy jako dodatkowego obiektu do nauki. Upór w dążeniu do przebudowy placówki był tak duży, iż pod koniec września tego roku piętro nad dotychczasowym budynkiem było pod dachem. Przez kolejne cztery lata trwało wykańczanie pomieszczeń i w dniu 30. listopada 1913 r. odbyło się uroczyste poświęcenie przez ks. kanonika Wawrzyńca Jolaka szkoły rozszerzonej o wybudowane piętro.

Rok 1914 – rok rozpoczęcia wielkiej wojny.

Dzieci jak co roku poszły do szkoły, lecz sytuacja na froncie, zajęcie w dniu 10 listopada placówki przez wojska i nakaz ewakuacji inteligencji polskiej i austriackiej zmusiły nauczycieli do przerwania pracy i schronienia się na Morawach. Przerwa w nauce trwała tylko do końca stycznia 1915 r. Przez cały okres wojny do szkoły uczęszczało od 50% do 60% uczniów, ponieważ w domu bez ojców i starszych braci potrzebne były ręce do pracy. W 1918 roku naród polski wypędził resztki wojsk wszystkich trzech zaborców w przeciągu krótkiego czasu – Polska Zmartwychwstała. Ustawą Sejmową z 1921 r. zmieniono system kształcenia i nazewnictwo obiektów oświatowych w Polsce. Na podstawie tego aktu prawnego tegoż roku utworzono sześcioklasową szkołę II stopnia i nazwano Publiczną Szkołą Powszechną w Targanicach.

Ten stan prawny trwał do wydania Dekretu Inspektora Szkolnego w Wadowicach w dniu 15. listopada 1937 r. na mocy którego przemianowano placówkę na Publiczną Szkołę Powszechną w Targanicach stopnia III z siedmioletnim cyklem nauczania.

1939 r. z powodu wypadków wojennych naukę rozpoczęto dnia 9 października. W okresie wojny nauka odbywała się na poprzednich zasadach z wyłączeniem historii i geografii politycznej, a dodatkowo wprowadzono język niemiecki. Obsadę etatową zredukowano do czterech nauczycieli i przydzielono im do nauki przeciętnie od 100 do 160 dzieci. Wprowadzono również przerwę jesienną na zbieranie ziemniaków. Po wyzwoleniu Targanic 27. stycznia 1945 r. otwarcie nowego polskiego roku szkolnego odbyło się 10 lutego, naukę jednak zaczęto dopiero dn. 18.02 i do 02.03 zajęcia prowadził tylko kierownik Józef Urban. W tym dniu zgłosiła się p. Bolesława Hajewska i od razu podjęła pracę z dziećmi. Okres od 1946 r. do 1967 r. dla szkoły to czas pracy u podstaw w wyrównaniu i nadrabianiu braków w zakresie wykształcenia pokolenia okresu wojny. To lata rozsądku nauczycieli potrafiących minimalizować przerosty ideologii nad treściami prawdziwymi przy ciężkim trzyzmianowym systemie funkcjonowania placówki i stałych osobistych problemach finansowych wynikających z niskich płac. Mimo licznych protestów kierownika Bolesława Rafy wnoszących do Powiatowej Rady Narodowej i Gminnej Rady Narodowej w Targanicach w sprawie przyspieszenia rozbudowy szkoły, wskazane władze uważały warunki, w których uczą się dzieci za bardzo dobre.

Dopiero w 1967 roku po licznych działaniach interwencyjnych pana Bolesława zgodzono się na wybudowanie nowego budynku i w dniu 29 października odbyła się uroczystość wmurowania aktu erekcyjnego.

Dnia 1 września 1968 roku oddano do użytku nowy obiekt, a kierownikiem szkoły został Aleksander Grabowski.

3 czerwca 1970 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie nadało szkole imię XXV – lecia Polski Ludowej. Lata 1968 – 1989 to czas stałych lecz niepotrzebnych eksperymentów i zmian w polskiej oświacie mających również wpływ na zjawiska zachodzące w Szkole Podstawowej w Targanicach.

W okresie transformacji politycznej w Polsce i po powołaniu przez radę pedagogiczną nowego dyrektora Bogusława Michalaka w r. sz. 1990/91 przystąpiono do zmiany imienia placówki. Na podstawie własnych decyzji Rada Pedagogiczna SP w Targanicach (Uchwała z 8 października 1990 r.), społeczność wioski i Rada Rodziców (Uchwała z 7 września 1990 r. ) wystąpiły do kuratorium o zezwolenie na zmianę imienia placówki.

Dnia 11 marca 1991 r. Kuratorium Oświaty i Wychowania w Bielsku – Białej anulowało poprzednio nadane imię i przychyliło się do wniosku, aby nadać szkole imię Jana Pawła II. Po rocznych przygotowaniach w dniu 25 maja 1991 r. Barbara Baron i Leszek Kucharski w obecności Księdza Biskupa Kurii Metropolitalnej w Krakowie Kazimierza Nycza i Burmistrza Gminy Andrychów Tadeusza Woźniaka z upoważnienia Kuratora Oświaty w Bielsku – Białej nadali szkole imię Jana Pawła II. Tegoż roku w czerwcu społeczność wioski z własnej inicjatywy przystąpiła do realizacji odkładanego przez 22 lata projektu kolejnej modernizacji placówki polegającej na wybudowaniu pomiędzy starym i nowym budynkiem łącznika dydaktycznego. Do 1993 r. zrealizowano 1/5 inwestycji i wstrzymano dalsze finansowanie z prywatnych środków, licząc na pomoc przy rozbudowie ze strony samorządu terytorialnego. Rada Miejska w Andrychowie w listopadzie 1997 r. zdecydowała o przejęciu zadania i w grudniu 1998 r. po wcześniejszym dokonaniu procedur przetargowych przez Urząd Miasta w Andrychowie wykonawca wszedł na plac budowy.W wyniku rozbudowy w sierpniu 1999 r. szkoła uzyskała szatnię, trzy sale lekcyjne i korytarz łączący stary budynek z nowym. Dalsze plany na lata kolejne to budowa pełno- wymiarowej hali sportowej.